Λιδωρίκι

Έδρα του Δήμου Λιδωρικίου με 1500 κατοίκους,είναι η 'καρδιά' των Δωριέων. Υπήρξε στο πέρασμα των αιώνων προπύργιο και άπαρτο κάστρο του ελληνισμού και της ορθοδοξίας στις 'Θερμοπύλες' της ευρύτερης περιοχής. Η ιστορία του Λιδωρικίου (ηρωική και πλουσιότατη) αρχίζει από την εποχή των Δωριέων, όπως μαρτυράει το πλήθος των αρχαιολογικών χώρων της περιοχής (αρχαία φρούρια, οικισμοί). Στα μεσαιωνικά χρόνια το Λιδωρίκι αποτελούσε το κέντρο της τοπικής αντίστασης κατά των Σλάβων επιδρομέων. Από την εποχή του Λέοντα ΣΤ΄, του Σοφού (865-912 μ.Χ.) η ορθόδοξη Επισκοπή του Λιδωρικίου ανακόπτει τη Λατινική διείσδυση στην περιοχή και οι Λιδωρικιώτες (οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του) ανθίστανται σε Φράγκους, Καταλανούς, Βενετσιάνους (μνημεία αντίστασης τα τοπικά μεσαιωνικά κάστρα, οι επισκοπές και τα μοναστήρια, το πλήθος των γραπτών μαρτυριών , η συμμετοχή στη μεγάλη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 κ.α. ). Κατά την τουρκοκρατία όλη η περιοχή του Λιδωρικίου βρίσκεται σε διαχρονικό αγώνα κατά των τυράννων (πλήθος οι κλέφτες και οι αρματωλοί, ωραιότατα τα δημοτικά τους τραγούδια). Οι Λιδωρικιώτες έχουν μεγάλη προσφορά αίματος, παρόντες σε όλους τους αγώνες του έθνους και στην αντίσταση εναντίον κάθε μορφής τυραννίας και ολοκληρωτισμού. Το Λιδωρίκι και η περιοχή του έγιναν ολοκαύτωμα κατά τη περίοδο της κατοχής με εκατοντάδες αθώων θυμάτων. Αυτό το τραγικό γεγονός προκάλεσε τη αναβάθμιση της Κοινότητας Λιδωρικίου και τη προαγωγή της τιμητικά σε Δήμο Λιδωρικίου που είναι Ιστορικό, Επικοινωνιακό, Εκπαιδευτικό, Οικονομικό και Διοικητικό κέντρο της ορεινής κυρίως Δωρίδας (πρωτεύουσα της επαρχίας Λιδωρικίου κατά τη τουρκοκρατία και πρωτεύουσα της επαρχίας Δωρίδας από το 1833).