Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Γράφει ο Παύλος Κ. Τούτουζας

Καθηγητής, Διευθυντής του Ελληνικού Ιδρύματος Καρδιολογίας

Α΄ Αντιπρόεδρος ΠΚΡ

Ο παχύς έχει προβλήματα. Πιστεύει ότι του λείπει η θέληση, ως πρόσωπο χάνει το κουράγιο του, εν πάσει περιπτώσει παρουσιάζει έλλειμμα. Για συντροφιά προτιμάει τους λεπτούς αν και μερικοί παχείς επιθυμούν παρέα παχύσαρκων ίσως για να ενισχύονται στο αίτημα συγνώμης . Ως προς τα συναισθηματικά το πράγμα είναι δύσκολο και έτσι αναπτύσσεται η ζήλια άγνωστο που μπορεί να έχει μέσα της το φθόνο. Ο παχύς ζει σ’ αυτό τον κόσμο και προσπαθεί να κινηθεί από τη μία πλευρά όπου είναι βασιλεύει η σύγχυση καμιά φορά και η κόλαση και από την άλλη πλευρά όπου η χαρά και η υπερηφάνεια. Στην δεύτερη περίπτωση γίνεται άνθρωπος που κερδίζει τον παράδεισο επειδή στο τέλος τα κατάφερε , έχασε βάρος και αδυνάτισε.

Τα ανωτέρω ισχύουν για όλους τους ανθρώπους Ευρώπης και Αμερικής, λευκούς και έγχρωμους.

Το πάχος διεθνώς είναι ένα στίγμα. Στιγματίζεται ο παχύς και ενώ αυτά είναι δεδομένα ο Γ. Ανδρικόπουλος σύμβουλος του ΕΛ.Ι.ΚΑΡ. πληροφορεί ότι η παιδική παχυσαρκία στην Ελλάδα έχει λάβει απειλητικές διαστάσεις καθώς το 30% των παιδιών είναι υπέρβαρα εκ των οποίων 14% είναι παχύσαρκα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το στιγματισμό αισθάνονται όλοι οι παχείς, συμπεριλαμβανομένων και των νέων: Ομολογούν μέσα τους ότι δεν ήθελαν να είναι παχείς, ότι έτσι αισθάνονται σαν να μην έχει ο άλλος ενδιαφέρον για εκείνους, ότι δεν είναι αγαπητοί. Μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ο στιγματισμός της παχυσαρκίας δεν δίνεται από τρίτο πρόσωπο αλλά από τον εσωτερικό κόσμο του παχύ. Η στεναχώρια του παχύσαρκου αυξάνεται από την δήλωση αδυναμίας να χάσει βάρος .

Aλλά η λύση του προβλήματος έχει μόνο ένα δρόμο, το αδυνάτισμα. Ολιγοθερμιδική τροφή και καθημερινή σωματική άσκηση π.χ. με βάδισμα μισή-μία ώρα την ημέρα. Τότε όλα αρχίζουν να χαμογελούν και ο παχύς μπαίνει στη σφαίρα της υπερηφάνειας, η καρδιά χτυπάει πιο ήρεμα, η υψηλή πίεση υποχωρεί, στο αίμα το σάκχαρο βρίσκεται σταθερά κάτω από 100 και η χοληστερίνη κατεβαίνει κάτω από 200. Στους ηλικιωμένους η αναπνοή γίνεται καλύτερη και ο άνθρωπος ανεβαίνει τους τρεις ορόφους του γραφείου με τα πόδια χωρίς να δυσφορεί. Ακούει το βήμα του χωρίς να έχει πόνο στις αρθρώσεις και μετά τα 70 και 80 εμφανίζεται κομψός στους δρόμους και όχι να ζει στο παρασκήνιο από αδυναμία, καρδιά ή κάποιο εγκεφαλικό…